|
Stań! to właśnie tu. |
|
Stań! to właśnie tu, Krzyk rozedrganej krtani Zerwał ostatnią nić. Ciemność. Słowa już nic nie znaczą. Myśli już nic nie znaczą. I słońce nad głębią rzeki. I uśmiech. |
|
Patrz na stężałe z bólu głazy Wpełza zielsko szarańczą chwastów. To ziemia chowa wstydliwie blizny. |
|
Słuchaj, co mówi mur omszały, Płacząc wilgoci łzą oślizgłą. |
|
Nim miną wieki,
Czas skruszy kształty ludzkiej ręki. Głazy ukryje ziemia zawstydzona, A nad tym skrawkiem naszej Ziemi Już tylko gwiazdy płakać będą. |
| Brzezinka, 30 sierpnia 1972 |